Mag ik mij even voorstellen? Mijn naam is Zenit. Ik ben een trotse, zwarte Hannoveraner merrie en loop al 20 jaren mee. Toch maak ik nog wel eens wat nieuws mee. Laatst nog. Op 29 augustus, een mooie, zonnige dag, stond ik wat dromerig uit m’n luikje te staren. Daar kwamen mijn mensen, Evert en Margreeth, al aangefietst. Wat zouden we gaan doen vandaag? Het vaste ritueel begon. Poetsen, hoeven uitkrabben en een pepermuntje toe.
Toen Margreeth in m’n leven kwam, vroeg ze steeds om een voet. Heel irritant. “Wat nou voet?” Nou ja, uiteindelijk maar eens een beentje gelicht; ik heb er toch vier. Toen kreeg ik een pepermuntje. Lekker zeg, dat smaakte naar meer! Sinds die tijd til ik links en rechts voeten op als ik haar hoor aankomen. Maar ik dwaal af.
Nadat ik was opgetuigd liepen we naar de parkeerplaats van de Prinsenmolen. Evert stond al klaar met een bankje om op te stijgen. O, dacht ik, we gaan een rondje park doen, zoals we dat noemen. Maar aangekomen bij de eerste de beste kruising namen we de afslag naar het Kralingse Bos. Leuk! Margreeth liep mee. Dat was nieuw.
Na een rustige rit voor mij en flink doorstappen voor Margreeth (zij heeft maar twee benen) kwamen we aan bij een wit gebouw. Ik rook paarden die ik niet kende. Opgewonden begon ik ze te roepen: “Waar zijn jullie? Ik ben hier!” Geen reactie, dus ik nog harder roepen en ja hoor: daar kwam antwoord van diverse kanten.
Nu bleek dat ik hier ging wonen. Dat hadden mijn mensen me wel eens eerder kunnen vertellen. Verandering is niet zo mijn ding; ik word daar knap zenuwachtig van. Maar alles went. M’n buren links en rechts zijn aardig en maken zich niet druk, dus dat doe ik ook niet meer.
Ik moet wel zeggen: het is hier groot en ze hebben hun zaken goed voor elkaar. Als ik uit m’n luikje kijk, zie ik de bak waar ik tegenwoordig m’n kunsten vertoon: een kuur op muziek van luid vallende eikels; heel apart.
En veel eten dat ik krijg! Ik ben hier nu een paar weken en krijg nu al een buikje.
Twee maal per week staat er ineens een man in de bak. Mijn mensen gaan dan erg hun best doen met benen en handen en denken dat ze de baas zijn. Maar als ik doe wat ze willen, zo is mij beloofd, dan gaat Evert bosritten met me maken en Margreeth in de grootste bak rijden die ik ooit gezien heb.
Om kort te gaan: Het is hier FANTASTISCH!!!
(Uit mijn mond opgetekend door mijn mensen Evert & Margreeth Elderson-van Beek.)